Podbiał pospolity
Tussilago farfara L.
Inne nazwy: boże liczko, kopytnik, końskie kopyto, ośla stopa, białkach, kniat, kaczyniec, grzybień, białodrzew
Liście podbiału nieco przypominają kształtem końskie kopyto, stąd ich nazwa.
Podbiał należy do najstarszych środków przeciwkaszlowych. Znali go już uczniowie Hipokratesa i określali nazwą be chinon (greckie bex – kaszel). Inni starożytni lekarze zalecali palenie liści podbiału przeciw kaszlowi i astmie. Również w średniowieczu uznawano właściwości lecznicze podbiału w schorzeniach dróg oddechowych.
W Polsce, w dawnych czasach, chorych na astmę okadzano dymem z podbiału, a na opuchlizny przykładano jego świeże, roztarte z miodem liście. Uważano też, że herbata z liści „flegmę rozrzedza”.
Obecnie surowcem zielarskim są młode, ale już dobrze rozwinięte liście podbiału. Wczesną wiosną zbiera się także rozkwitające koszyczki kwiatowe. Używa się ich przede wszystkim jako środka przeciwzapalnego i rozluźniającego flegmę, zwłaszcza przy kaszlu, chrypkach, zapaleniu oskrzeli, astmie oskrzelowej i w początkowych stadiach gruźlicy.
Herbata z podbiału – tak z liści, jak i z kwiatów – jest szczególnie pomocna przy schorzeniach płuc i zaflegmieniu dróg oddechowych. Napar zmieszany z miodem jest stosowany zewnętrznie przy zaognionych ranach i wysypkach. Liście tej rośliny stosowano także jako zdrowotny okład przy wrzodach stóp.
