Lnica pospolita
Linaria vulgaris Mill.
Inne nazwy: lnianka, lenek, pantofelki Matki Boskiej, dzikie lwie paszcze, lniczka, lwia paszczęka, len Matki Boskiej, wyżlin, nocne ziele.
Lnica pospolita rośnie dziko niemal w całej Europie i w zachodniej części Azji.
W książkach zielarskich lnica jako roślina lecznicza pojawia się dopiero w średniowieczu. Jej ziela używano wtedy jako środka „czyszczącego krew” oraz leczącego schorzenia wątroby, śledziony, zaparcia i utrudnione wydalanie moczu. Później stosowano ją również jako lek przeczyszczający i przeciwkamicowy. Kataplazmy z ziela przykładano przy wypryskach skórnych i w stanach zapalnych oczu oraz do obmywań przy hemoroidach i wrzodach. Służyła również do wybielania plam i piegów na skórze. Odwary do stosowania zewnętrznego sporządzano zwykle na mleku, a odwar z ziela, gotowany z wodą, służył do tępienia much w pomieszczeniach.
Obecnie w celach leczniczych stosuje się ziele lnicy. Pobudza ono ruchy jelit, zwłaszcza jelita grubego i działa lekko przeczyszczająco. Ma także właściwości żółciopędne i moczopędne.
Napary i odwary z ziela stosuje się w przewlekłych zaparciach, w zaburzeniach czynności jelit i dróg żółciowych, zwłaszcza u dzieci i osób starszych. Pomocniczo, w zestawieniu z innymi ziołami, zaleca się je przy zmniejszonym wydalaniu moczu.
Zewnętrznie napar może służyć do obmywań przy zapaleniu spojówek, w stanach zapalnych skóry, przy świądzie i trądziku, przy żylakach odbytu oraz do irygacji w stanach zapalnych narządów rodnych. Również nasiadówki w naparze z ziela ułatwiają leczenie owrzodzeń, stanów zapalnych i upławów.
