Naparstnica wełnista
Digitalis lanata Ehrh.
Inne nazwy: palecznik wełnisty
Roślina dwuletnia występująca w Azji Mniejszej i na Półwyspie Bałkańskim; w Polsce uprawiana do celów farmaceutycznych.
Naparstnica wełnista w lecznictwie stosowana jest dopiero od 1933 roku tj. od czasu wydzielenia przez szwajcarskich badaczy Stalla i Kreisa lanatozydów A, B i C. Działanie ich podobne jest do działania glikozydów naparstnicy purpurowej, z tym że jest nieco szybsze a krócej trwające. Działają one silniej a jednocześnie są mniej toksyczne. Jedną z ich zalet, w porównaniu do glikozydów naparstnicy purpurowej jest to, że w mniejszym stopniu kumulują się w mięśniu sercowym.
W lecznictwie stosowany jest liść naparstnicy wełnistej oraz liczne specyfiki zawierające wyodrębnione glikozydy lub ich zespoły. Glikozydy naparstnicy wełnistej działają na mięsień sercowy zwiększając siłę jego skurczu i regulując niemiarowość. Poprawiają krążenie krwi, zmniejszają zastój żylny, poprawiają ukrwienie narządów, zwiększają wydalanie moczu i zmniejszają obrzęki. Stosowane są w ostrej i przewlekłej niewydolności krążenia, zaburzeniach rytmu serca i innych schorzeniach serca związanych z niewydolnością mięśnia sercowego.
Ze względu na silne działanie liść naparstnicy wełnistej i leki z niego otrzymywane mogą być stosowane wyłącznie z przepisu i pod kontrolą lekarza.
