Lukrecja gładka
Glycyrrhiza glabra L.
Inne nazwy: słodki korzeń
Korzenie lukrecji o słodkim, nieco palącym smaku są jednym z najstarszych surowców leczniczych, znanych w wielu krajach starożytnego świata. Pierwsze wzmianki o ich stosowaniu w medycynie tybetańskiej pochodzą z 2800 roku p.n.e. Znaleziono je także w starożytnym Egipcie, w grobowcu Tutenchamona. Grecy i Rzymianie używali korzeni lukrecji w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i astmy. Scytowie zaobserwowali natomiast, że bardzo skutecznie gaszą one pragnienie. Żołnierze, którym podawano z pożywieniem niewielkie ilości korzeni, przez 11 – 12 dni mogli nie przyjmować żadnych płynów. Do dziś na ulicach Kairu i Jerozolimy sprzedaje się brązowy płyn wytwarzany z korzeni lukrecji (ere souz), skutecznie gaszący pragnienie.
W Europie korzenie lukrecji stosowano powszechnie jako środek wykrztuśny i poprawiający smak innych leków. Napoleon I używał ich w leczeniu dolegliwości przewodu pokarmowego. W Holandii w czasie II wojny światowej, po podaniu wyciągu z korzeni lukrecji zaobserwowano wyraźną poprawę stanu zdrowia pacjentów z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy. Dało to początek szerokiemu zastosowaniu surowca z tej rośliny w leczeniu tego właśnie schorzenia.
Również obecnie surowcem zielarskim są korzenie lukrecji. Stosuje się je oprócz choroby wrzodowej przy nieżytach jamy ustnej, gardła i oskrzeli, a także przy niektórych chorobach skórnych.
Wyniki badań wskazują, że działają one także odtruwająco na wątrobę, zapobiegając jej marskości, usprawniają funkcjonowanie nerek i przeciwdziałają powstawaniu miażdżycy.
Badacze japońscy odkryli natomiast, że wyciągi z lukrecji działają przeciwbakteryjnie, zapobiegając w ten sposób próchnicy zębów. Dużych ilości korzeni tej rośliny używa się jako przyprawy w przemyśle cukierniczym i tytoniowym oraz przy wyrobie piwa angielskiego. W Chinach i Japonii stosowano ją przy wyrobie tuszu i atramentu.
