Miłek wiosenny
Adonis vernalis L.
Inne nazwy: gorzykwiat, wole oko, ponyklecz
Roślina wieloletnia występująca w Europie na nielicznych stanowiskach, objęta ścisłą ochroną gatunkową.
Nazwa wywodzi się od imienia greckiego boga Adonisa i wiąże się z urodą kwiatu; symbolizuje coroczne odradzanie się przyrody.
W lecznictwie stosowane jest ziele miłka wiosennego pozyskiwane wyłącznie z upraw. Zawiera ono glikozydy nasercowe, które zwiększają siłę skurczu mięśnia sercowego i objętość wyrzutową serca, nieznacznie zwalniając tętno. Działa również moczopędnie i uspokajająco. Przetwory z miłka stosowane są w niewydolności mięśnia sercowego i występujących obrzękach na tle zmian miażdżycowych naczyń wieńcowych. Zalecane są do stosowania w lżejszych stanach niewydolności krążenia.
Ziele podaje się najczęściej w postaci nalewki w przewlekłych stanach niedomagań mięśnia sercowego, niewydolności krążenia, obrzękach na tle krążeniowym, miażdżycy naczyń krwionośnych i nerwicy serca.
Miłek wiosenny jest piękną rośliną ozdobną zakwitającą na przełomie kwietnia i maja. Wymaga stanowiska słonecznego i przepuszczalnej gleby próchnicznej zasobnej w wapń.
