Mięta
Mentha longifolia (L.) Huds. emend. Harley
Inne nazwy: miętkiew, miata, miętkiewa
Roślina wieloletnia występująca w strefie umiarkowanej Europy i Ameryki Północnej.
Jest jedną z najwcześniej znanych roślin olejkowych, a jej właściwości lecznicze znane były od najdawniejszych czasów. Używano jej w medycynie chińskiej i starożytnym Egipcie do balsamowania zwłok. Uważano iż pobudza mózg do myślenia i dlatego uczniowie rzymskich filozofów wieńczyli nią swe skronie. Doceniana była jako lek na pryszcze, ropnie, mdłości, wymioty i żółtaczkę.
Miętą zalecano smarować miejsca po ukąszeniach owadów, a świeże liście przykładano na czoło przy bólu głowy.
W lecznictwie ludowym do dziś używa się miętę jako środek uspokajający, a także przy bólu zębów i głowy, niestrawności, chorobach kobiecych oraz przy hemoroidach.
Liście mięty kędzierzawej przykładane bywają na piersi kobiet odstawiających dziecko od karmienia, dla wstrzymania laktacji.
Herbata z liści mięty jest napojem orzeźwiającym i chłodzącym szczególnie w czasie upału, a także przy pracy w wysokich temperaturach.
Świeże i suszone liście są przyprawą do sałat, ryb, farszów mięsnych i baraniny. Świeże posiekane liście dodaje się do twarogu i pierogów, a także do deserów i napojów. Liści można dodawać do gotujących się ziemniaków. Liście mięty wrzucone do mleka zapobiegają jego warzeniu się.
Olejek miętowy używany jest w cukiernictwie, gorzelnictwie, przemyśle tytoniowym i kosmetyce.
Olejek miętowy jest środkiem odstraszającym owady znacznie lepiej niż środki chemiczne używane do tego celu.
Mięta jest rośliną miododajną – kwitnie przez 5 – 6 tygodni. Jej wydajność miodowa wynosi ok. 200kg/ha, jednak pszczoły korzystają tylko z roślin uprawianych amatorsko, gdyż na plantacjach ścina się rośliny przed kwitnieniem.
