Podlaski Ogród Botaniczny

Facebook Instagram
pl en
Gatunki roślin
Selerowate
obrazek

Lubczyk ogrodowy

Levisticum officinale W. D. J. Koch

Inne nazwy: lubczyk lekarski, łakotne ziele, magii, mleczeń nagi, lubiśnik lekarski, lubystek

       Roślina wieloletnia, występująca w całej Europie, a szczególnie masowo we włoskiej Ligurii.

Gatunek ten uprawiano już w ogrodach starożytnej Grecji i Rzymu jako aromatyczną przyprawę. W średniowieczu używano go do leczenia chorób płuc i bólów brzucha, a także przy ukąszeniach wściekłych psów i jadowitych zwierząt. Przypisywano mu właściwości pobudzające popęd płciowy. Słowiańskie dziewczęta wplatały go do wianków weselnych, ukrywały we włosach lub fałdach ślubnej sukni wierząc, że zapewni szczęśliwe współżycie z przyszłym mężem. Wierzono, że lubczyk chroni przed czarami i złą pogodą. Liść wrzucano do pierwszej kąpieli noworodka, albo wywarem z niego obmywano twarze dziewczynkom, by w przyszłości podobały się chłopcom.

       W lecznictwie ludowym lubczyk zalecano na poprawę trawienia, oraz jako środek wykrztuśny, a także pobudzający miesiączkowanie i ułatwiający trudne porody.

W warunkach domowych używa się go w zaburzeniach żołądkowych, jako środek mlekopędny i moczopędny, a także przy bolesnym i skąpym miesiączkowaniu.

      W kuchni zastosowanie mają liście świeże i suszone do zup, sosów, mięs, sałat, ryb, gulaszu, farszów, flaków oraz masła ziołowego. Zmielonymi owocami posypuje się niekiedy pieczywo.

      Ziele ma zastosowanie jako dodatek do kąpieli. Kąpiele takie działają odprężająco, odświeżająco i usuwają przykry zapach potu. Okładów z roztartych, świeżych liści używa się dla wzmocnienia włosów i ujędrnienia skóry głowy. Plukanie ust naparem z lubczyku, usuwa przykry zapach pozostający po zjedzeniu czosnku.

      Lubczyk jest dobrą rośliną miododajną.

 

Sklep internetowy

Dary natury

Ziołowy zakątek

współpraca