Starodub łąkowy
Angelica palustris (Besser) Hoffm.
Starodub jest gatunkiem euroazjatycko-kontynentalnym. Obejmuje wąski pas ciągnący się przez wschodnią Europę do zachodniej i środkowej Azji. Oprócz tego występuje na oderwanych stanowiskach, m.in. w Czechach, na Węgrzech, Słowacji, w Jugosławii, Rumunii, Niemczech, Estonii, oraz na Łotwie. W Polsce notowany był na ok. 100 stanowiskach.
Starodub łąkowy to bylina kłączowa. Wytwarza łodygę wewnątrz pustą, wzniesioną, o wysokości od 30 do 160 (220) cm, rozgałęzioną, kanciasto bruzdkowaną, o słabo oskrzydlonych krawędziach, nagą, dołem często czerwono nabiegłą. Obupłciowe kwiaty są głównie entomogamiczne (owadopylne), zapylane przez muchówki. Nasiona rozsiewa wiatr.
Porasta mokre i wilgotne łąki, niskie torfowiska, wilgotne zarośla i olsy. Związany jest z siedliskami trwale wilgotnymi o glebach o odczynie obojętnym lub słabo kwaśnym. Rzadko występuje pojedynczo. Kwitnie od lipca do września.
Starodub łąkowy często bywa mylony z dzięgielem leśnym rosnącym na tych samych siedliskach.
Roślina objęta w Polsce od 2001 r. ścisłą ochroną gatunkową. Jest chroniony także Dyrektywą Siedliskową. Głównym źródłem zagrożenia gatunku są zmiany jego siedlisk wskutek osuszania podmokłych łąk. Według Polskiej Czerwonej Księgi roślin znajduje się w kategorii EN – gatunek zagrożony, zaś na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski – kategorię V: gatunek narażony na wyginięcie.
