Długosz królewski
Osmunda regalis L.
Wieloletnia paproć o zasięgu kosmopolitycznym. W Europie występuje przede wszystkim w części zachodniej. W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową jest bardzo rzadki na niżu, w górach nie występuje.
W ziołolecznictwie używa się korzeni i liści. Korzenie posiadają właściwości ściągające, moczopędne, są przydatne w leczeniu żółtaczki . Liście stosuje się zewnętrznie jako okład na rany i stawy przy bólach reumatycznych. Napar z liści z dodatkiem korzenia imbiru używany był dla dzieci w leczeniu pasożytów wewnętrznych.
Pochodzenie naukowej nazwy długosza Osmunda nie jest jasne. Prawdopodobnie pochodzi ona z nazewnictwa ludowego, być może od saksońskiego imienia Thor (=Osmund, Osmunder). Nazwa ta oznaczałaby więc roślinę poświęconą Thorowi.
Gatunek bywa uprawiany jako roślina ozdobna.
