Łopian większy
Arctium lappa L.
Inne nazwy: łopuch, głowacz, kostropień, topień, dziady
Łopian większy występuje w Europie, Azji, w Ameryce Północnej i Południowej.
Surowcem zielarskim są korzenie, które zawierają inulinę i białka, wytwarza się z nich między innymi olej.
Korzeń wykazuje silne działanie antybakteryjne, grzybobójcze, przeciwzapalne. Działa także moczopędnie i napotnie. Zmniejsza wydzielanie soku żołądkowego, zwiększa natomiast wydzielanie śluzów w przewodzie pokarmowym. Dlatego też korzeń łopianu stosowany jest wewnętrznie w leczeniu nieżytów przewodu pokarmowego, w stanach zapalnych dróg moczowych i pęcherzyka żółciowego, w niewydolności wątroby, zaburzeniach przemiany materii. Wykazuje też pozytywne działanie na skórę. Zewnętrznie stosowany jest do leczenia czyraków, trądziku i trądu skóry.. Zapobiega również wypadaniu włosów i łupieżowi. Do tych celów najlepiej jest wykonać z korzenia łopianu macerat, odwar lub sok. Macerat można uzyskać za pomocą miksera, lub tarki ręcznej, sok można otrzymać z maceratu przeciskając go przez sitko, lub za pomocą sokowirówki. Maceratem lub szmatką nasyconą sokiem łopianu obkłada się odpowiednie miejsca na skórze.
Korzeń łopianu, łodygi i ogonki liściowe są jadalne (na surowo). Można je też kisić. Indianie Irokezi suszyli korzenie łopianu przy ogniu i gromadzili na zimę. Jedli je po dłuższym moczeniu w wodzie. W Japonii, Chinach i na Jawie uprawia się go jako warzywoW Wielkiej Brytanii z korzenia łopianu w połączeniu z korzeniem mniszka lekarskiegp produkuje się orzeźwiający napój sprzedawany w podobnej formie jak inne napoje gazowane np. coca-cola. Funkcjonuje on pod nazwą Dandelion and burdock.
