Rojnik górski
Sempervivum montanum L.
Występuje na Korsyce, w Alpach, Pirenejach i w Karpatach. W Polsce rośnie tylko w Tatrach, w Babiogórskim Parku Narodowym i na pojedynczych stanowiskach w Bieszczadach.
Roślina, tworząca z mięsistych liści różyczki, ciasno ułożone jedna obok drugiej.
Kwitnie od lipca do sierpnia, jest owadopylny, nasiona rozsiewane są przez wiatr. Po dojrzeniu owoców różyczka liściowa rojnika obumiera. Pozostałe, większe różyczki, które nie brały udziału w wytwarzaniu kwiatu i owocu, rozmnażają się wegetatywnie, wypuszczając długie rozłogi. Na końcach tych rozłóg wyrastają nowe, malutkie różyczki, które następnie ukorzeniają się w glebie.
Właściwym środowiskiem życia rojnika górskiego są skały, obrzeża piargów, piaszczysto-trawiaste zbocza, półki i szczeliny skalne. Rośnie niemal wyłącznie na podłożu granitowym i kwarcytowym. Jest rośliną bardzo wytrzymałą. Zawdzięcza to swoim liściom. Liście te zawierają w sobie dużo wody, co pozwala rojnikowi przetrzymać nawet długie okresy w pełnym słońcu, bez wody. W Tatrach rośnie od piętra kosodrzewiny do piętra turniowego, aż po wysokość 2500 m n.p.m., głównie w piętrze kosówki i piętrze alpejskim. Gatunek światłolubny.
Ciekawostką jest nazwa rojnika pochodząca od tego, że jej różyczki liściowe ciasno roją się obok siebie oraz, że Górale doceniali właściwości ozdobne tej rośliny. Dawniej wieszali w oknach, w celach ozdobnych rojniki, bez doniczek i bez wody. Długo zachowywały one świeżość.
Ludność Alp wierzyła, że rojnik chroni przed piorunami, dlatego był sadzony na dachach.
