Rozchodnik wielki, rozchodnikowiec wielki
Sedum maximum L.
Roślina wieloletnia pochodząca z Europy. W Polsce rozpowszechniona w Sudetach i Karpatach oraz na Pogórzu. Występuje w górach do wysokości 1800 m n.p.m. Rośnie na glebach suchych, kamienistych, piaszczystych chętnie z zawartością wapnia. ze względu na niedobory wody przystosował się do trudnych warunków, gromadząc zapasy wody w liściach i łodygach.
Jest jednym z rzadziej u nas uprawianych rozchodników. Nadaje się do ogrodów skalnych oraz do ogrodów naturalistycznych. Jako sukulent jest wytrzymały na suszę.
Rozchodnik wielki był wykorzystywany w ziołolecznictwie ludowym przy chorobach reumatycznych. Cieszył się dużą popularnością wśród górali pienińskich. Wierzono, że jego korzeń zawieszony między łopatkami na nitce lub rzemyku chroni przed bólami reumatycznymi. W dzień św. Jana zrywano roślinę i wieszano między powałą a belkami. Jeśli ziele długo pozostawało zielone, wróżyło to domownikom długie życie i pomyślność.
W lecznictwie stosowany jest korzeń i ziele rozchodnika. Z części nadziemnej sporządza się preparat biostymulujący stosowany w okulistyce, stomatologii, chirurgii oraz w chorobie wrzodowej.
Z młodych soczystych pędów i liści rozchodnika przyrządzano sałatę.
