Różeniec górski
Rhodiola rosea L.
Inne nazwy: złoty korzeń
Bylina dwupienna występująca na całym obszarze wokółbiegunowym – w Ameryce Północnej, Europie, Azji. W Polsce rośnie wyłącznie w Sudetach i Karpatach, tylko na terenie parków narodowych.
Roślina osiąga wysokość do 40 cm. Kłącza ma bardzo grube i poskręcane. Zimują płytko pod ziemią, czasami nawet tuż nad ziemią. Po roztarciu mają charakterystyczny zapach, podobny do zapachu róż.
W lecznictwie używane jest kłącze z korzeniami różeńca. Z kłącza i korzeni wytwarza się nalewkę stosowaną między innymi na dolegliwości pogodowe. Ponadto różeniec wykazuje działanie pobudzające (podwyższa sprawność organizmu), wzmacniające i adaptogenne (zwiększa wytrzymałość organizmu na stres i inne niekorzystne czynniki środowiska, zwiększa odporność na choroby).
Wśród ludów Syberii, Chin i Azji południowo-środkowej różeniec górski uznawany był za ważną roślinę leczniczą. Myśliwi używali korzenia różeńca w celu poprawy ostrości widzenia nocą. Rosyjscy uczeni potwierdzili jego uzdrawiające własności, podobne do tych, jakie ma korzeń żeń-szeńszenia. W 1973 r. w górach Ałtaju znaleziono rekordowy okaz, który miał 295 łodyg, w tym 95 kwitnących, a jego kłącze ważyło 3,7kg.
