Miłek jesienny
Adonis annua L.
Roślina w stanie dzikim występuje w Afryce północnej, Azji zachodniej i w Europie. Introdukowany do flory Ameryki Północnej. We florze Polski uznany za efemerofit (gatunek roślin obcego pochodzenia, który przypadkowo został zawleczony i – zwykle przejściowo – występuje we florze danego kraju).
Uprawiany głównie jako roślina ozdobna – w ogródkach w Ameryce Północnej i Europie, w Polsce rzadko. Najlepiej rośnie na słonecznym, ale osłoniętym od wiatru stanowisku, na wilgotnej, próchnicznej glebie . Rozmnaża się go przez podział rozrośniętych kęp, lub przez wysiew nasion tuż po ich zbiorze.
Ma działanie i zastosowanie lecznicze, podobne do miłka wiosennego .
Surowcem zielarskim jest ziele. Miłek ma działanie nasercowe. Pomocny przy miażdżycy naczyń wieńcowych, niewydolności krążenia i przede wszystkim w zaburzeniach czynności serca. Poza tym ma działanie uspokajające i moczopędne. Łagodzi bóle gośćcowe, działa przeciwskurczowo, przeciwastmatycznie, przeciwkaszlowo i przynosi ulgę w opuchlinie wodnej.
