Przylaszczka pospolita
Hepatica nobilis Mill.
Inne nazwy: przylaszczka wiosenna
W przeszłości przylaszczka znana była i ceniona jako roślina lecznicza. Współcześnie nie jest już stosowana jako taka z powodu odkrycia właściwości toksycznych. Esencje z przylaszczki używane są w homeopatii.
W lecznictwie ludowym stosowano przylaszczkę w schorzeniach wątroby i pęcherzyka żółciowego, jako środka moczopędnego i przeczyszczającego. Świeże liście przykładano na rany. Osobno sporządzano napary z kwiatów i liści. Kwiaty używane były do przemywania oczu przy zapaleniu spojówek oraz w trakcie leczenia żółtaczki, migren oraz chorób z uporczywym kaszlem i gorączką. Napar z liści stosowany był przy przewlekłych stanach zapalnych oskrzeli, poza tym podobnie używano go przy żółtaczce, kaszlu, gorączce i bólach głowy.
Stosowanie przylaszczki w leczeniu schorzeń wątroby miało swe źródło w tzw. nauce o sygnaturach, z której wynikać miało, że na każdą chorobę istnieje ziele rozpoznawane przez odpowiedni kształt lub barwę. W tym przypadku zastosowanie ziela wynikało z podobieństwa liści do płatów wątroby. Zgodnie z poglądami Jakuba Böhme przylaszczka wyraźnie została przez Boga naznaczona by wskazać jej wartość i zastosowanie.
Przylaszczka uprawiana jest jako roślina ozdobna, przy czym ceniona jest ze względu na efektowne kwiaty, wczesne kwitnienie, dekoracyjne ulistnienie, bardzo dużą cienioznośność i odporność na inne niekorzystne warunki środowiska, a także z powodu jej długowieczności.
