Jasnota biała
Lamium album L.
Inne nazwy: głucha pokrzywa
Lecznicze właściwości jasnoty opisywał już Dioskorydes i zalecał ją na ukąszenia dzikich zwierząt. Wspominają też o niej znani lekarze średniowieczni. Ksiądz Kneipp kwiat jasnoty, w połączeniu z liściem pokrzywy, stosował w leczeniu chorób dróg oddechowych, a same kwiaty – w chorobach uszu. W lecznictwie ludowym kwiatów jasnoty używano przy biegunkach u dzieci, złej przemianie materii oraz do okładów na rany.
Surowcem zielarskim są obecnie kwiaty jasnoty. Zawarte w nich związki działają przeciwzapalnie i regenerująco na uszkodzony nabłonek oraz uszczelniają ściany naczyń włosowatych.
Współczesne lecznictwo najczęściej używa kwiatów jasnoty jako środka zmniejszającego nadmierne, przeciągające się krwawienia miesiączkowe i likwidującego upławy. Stosuje się je w schorzeniach odbytu, a także w formie okładów na uszkodzona skórę i trudno gojące się rany. Kwiaty jasnoty zaleca się także w leczeniu nieżytów gardła, krtani i oskrzeli.
Odwaru z jasnoty można używać zewnętrznie do płukania jamy ustnej i gardła, do irygacji i wlewów, a w postaci okładów – na uszkodzoną skórę i trudno gojące się rany.
