Czermień błotna, d. czermień błotny, czerwień błotny, wodna wsza
Calla palustris L.
Inne nazwy: czerwień błotny, wodna wsza
Roślina trująca !!
Gatunek rodzimy dla obszarów półkuli północnej klimatu umiarkowanego i subarktycznego, występujący od Europy Środkowej i Wschodniej po Japonię, a także w subarktycznej Ameryce Północnej.
Kłącze czermieni błotnej zawiera skrobie, w Szwecji suszono je i mielono na proszek w tej postaci dodawano do chleba jako mąkę. Jednak surowe kłącze jest trujące. Roślina zawiera substancję podobną do aroiny, która działa drażniąco na błony śluzowe. Zewnętrzny kontakt z rośliną powoduje stan zapalny skóry. Po spożyciu surowej rośliny dochodzi do obrzmienia języka i nieżytu żołądka, potem następuje pobudzenie układu nerwowego , utraty świadomości, w końcu – niewydolności oddechowej.
W Bangladeszu z gotowanego kłącza przygotowuje się potrawę typu curry. Owoce, wysuszone i ugotowane, nadają się do spożycia. Są niesmaczne, ale bogate w składniki odżywcze. Indianie Ameryki Północnej z suszonych i sproszkowanych jagód i nasion przygotowywali mąkę.
W dawnych czasach kłącza używano jako odtrutki na ukąszenia węży. Wierzono, że noszenie przy sobie kłącza czermieni błotnej lub natarcie rąk jej sokiem chroni przed ukąszeniem przez węże. Liście czermieni stosowano też do zabezpieczania serów przed zepsuciem.
