Miodunka plamista
Pulmonaria officinalis L.
Inne nazwy: miodunka lekarska, płucne ziele, płucnik lekarski, suchotnik, miodunka majowa, adamaszkowe ziele, płucnik serduszkowaty
Roślina wieloletnia występująca w południowej i środkowej Europie. W zachodniej części Polski przebiega wschodnia granica zasięgu tego gatunku. Na wschodzie kraju występuje podgatunek miodunki plamistej, przez niektórych uważany za odrębny gatunek: miodunka ćma Pulmonaria obscura Muro. Naturalnie rośnie w lasach liściastych i mieszanych, w zaroślach i parkach. Często sadzona jest w ogródkach przydomowych jako roślina ozdobna.
Miodunkę jako roślinę leczniczą znano i stosowano już w średniowieczu. Używał jej Paracelsus, Matthiolus i św. Hildegarda.
W lecznictwie ludowym stosowano ziele miodunki jako lek wykrztuśny w chorobach płucnych w postaci odwaru.
Ziele wykazuje właściwości wykrztuśne, ściągające, przeciwkaszlowe, gojące i łagodzące.
Obecnie ziele miodunki stosuje się jako środek wykrztuśny i przeciwzapalny w gruźlicy, zapaleniu płuc, pylicy, a także w leczeniu przeziębień, zapaleniu oskrzeli, gardła.
Jako lek ściągający miodunkę stosuje się w leczeniu biegunki, nieżytów żołądka i hemoroidów.
Zewnętrznie ziele miodunki przyspiesza gojenie się ran i skaleczeń. Zwykle wchodzi w skład mieszanek ziołowych m.in. z podbiałem i szantą.
Miodunka jest rośliną chętnie oblatywaną przez pszczoły, które zbierają z kwiatów nektar i pyłek. Przy dobrych warunkach pogodowych może dostarczać pszczołom bardzo wczesnego pożytku rozwojowego.
Miodunkę można uprawiać w cienistych lub pół cienistych miejscach ogródka jako roślinę ozdobną z przebarwiających się kwiatów i plamistych liści.
