Rzewień dłoniasty
Rheum palmatum L.
Inne nazwy: rzewień chiński, rzewień palczasty,
Bylina pochodząca z Chin północno-zachodnich i Tybetu północno-wschodniego, rozprzestrzenił się dziko we Włoszech. W wielu krajach, również w Polsce jest uprawiany.
Uprawiany jest jako roślina lecznicza. Surowcem zielarskim jest korzeń zebrany z dwu- lub trzyletnich roślin. Zawiera przede wszystkim garbniki, wolne i związane antrachinony Działanie rzewienia uzależnione jest od dawki. Przy stosowaniu małych dawek (do 0,6 g) działają ściągająco zawarte w korzeniu garbniki, natomiast przy dużych dawkach (1 do 3 g) działają czyszcząco antrachinony. Rzewień stosuje się przy chronicznej obstrukcji, nieżytach żołądka i jelit oraz braku apetytu. Jeden ze składników proszku troistego. Nie wolno go używać przy kamicy nerkowej i piasku w moczu.
W celach ozdobnych uprawia się głównie odmianę tangutską (var. tanguticum Maxim.). Kultywar `Atrosanguineum` ma ciemnoróżowe kwiaty i purpurowe liście, które z czasem przebarwiają się na ciemnozielono. Zwykle uprawia się pojedyncze okazy, ładnie prezenujące się na tle innych, niższych roślin w ogrodach naturalnych, lub w strzyżonym trawniku. Wymaga głębokiej gleby, najlepiej piaszczysto-gliniastej, stanowiska słonecznego lub półcienistego
