Szczaw zwyczajny
Rumex acetosa L.
Inne nazwy: kwasek
Bylina dwupienna występująca w całej Europie i na większości obszaru Azji, w Afryce Północnej (Maroko) i w Australii. Rozprzestrzenił się wraz z europejskim osadnictwem w Ameryce Południowej i Afryce.
Szczaw zwyczajny ma jadalne liście zawierające kwas szczawiowy, używane w kuchni do przyrządzania zup, sosów i sałatek.
W lecznictwie herbatka ze szczawiu pomaga przy dolegliwościach wątroby i nerek. Naparem płucze się owrzodzoną jamę ustną, przemywa czyraki i trudno gojące zranienia.
Szczaw zawiera szkodliwy dla zdrowia szczawian potasu jednowodny, który wiąże się z wapniem, tworząc nierozpuszczalny związek nieprzyswajalny przez organizm. Nie powinny go jeść osoby cierpiące na kamienie nerkowe, reumatyzm czy artretyzm.
Liściem szczawiu doskonale wywabia się plamy z rdzy, pleśni i atramentu, usuwa zabrudzenia z pościeli, wikliny i srebra.
Bydło nie zjada szczawiu i jest on również niepożądany w sianie, gdyż obniża jego wartość i powoduje pleśnienie.
