Barszcz zwyczajny
Heracleum sphondylium L.
Inne nazwy: barszcz polski
Roślina wieloletnia dziko występująca w Europie, północnej i zachodniej Azji, zawleczona do Ameryki Północnej. W Polsce rośnie na łąkach i w zaroślach.
Barszcz użytkowano w czasach prehistorycznych. Jego owoce znaleziono w szwajcarskich palafitach z epoki brązu. W starożytności uważano, że właściwości lecznicze barszczu odkrył mitologiczny heros Herakles i od jego imienia pochodzi nazwa rodzajowa Heracleum.
Na Litwie i w północnej Polsce wyrabiano z barszczu rodzaj piwa. Przodkowie nasi w średniowieczu sporządzali zupę „barszcz” z mięsistych łodyg i ogonków liściowych tej rośliny, poddanych fermentacji mlekowej. Nazwa ta przeszła później na dzisiejszy barszcz z buraków ćwikłowych.
Dawniej w lecznictwie stosowany był korzeń i ziele barszczu jako lek poprawiający trawienie i rozkurczający w nieżytach układu pokarmowego, w leczeniu epilepsji i biegunek.
Ze względu na zawartość furanokumaryn, roślina i otrzymywane z niej przetwory mają działanie fitotoksyczne to znaczy uczulają na działanie promieni słonecznych. Kontakt z rośliną może być przyczyną alergii.
