Biedrzeniec anyż
Pimpinella anisum L.
Inne nazwy: anyż, anyżek
Roślina jednoroczna od niepamiętnych czasów uprawiana we wschodniej części regionu Morza Śródziemnego, rozpowszechniona przez starożytnych Rzymian w całym ich państwie. Anyż stosowany był jako roślina lecznicza i przyprawowa. Był składnikiem słynnego „teriaku” – rzekomego antidotum na wszelkie trucizny. W Chinach i Indiach w V wieku przed naszą erą anyż stosowano jako środek mlekopędny.
Do Europy środkowej biedrzeniec anyż przywieźli benedyktyni. W średniowieczu sądzono, że owoce anyżu wywołują radość i apetyt, dlatego „bogaci jedzą je smażone w cukrze”, dodawano je również do wypieku biszkoptów. Według Szymona Syreńskiego (1613r.) w Polsce wierzono, że „hanyż polny wytwarza nasienie dwojakiego przyrodzenia”, zależnie od pory zbioru pożyteczne dla „białogłowskiej płci”, albo tylko dla mężczyzn.
Obecnie zastosowanie mają owoce anyżu jako środek wykrztuśny, przeciwbakteryjny, rozkurczający, ułatwiający trawienie i wiatropędny.
W homeopatii owoce anyżu i ich przetwory stosowane są w bólach mięśniowych.
W lecznictwie duże znaczenie ma olejek anyżowy używany do inhalacji w chorobach górnych dróg oddechowych, a w pediatrii jako lek wiatropędny. Olejek zewnętrznie stosowany jest do wcierań (po rozcieńczeniu olejem) w celu odstraszenia owadów.
Owoce biedrzeńca anyżu znalazły zastosowanie w cukiernictwie, gorzelnictwie i gospodarstwie domowym jako przyprawa.
