Sosna smołowa
Pinus rigida Miller
W Polsce uprawiana w lasach i parkach. Korona drzewa zaokrąglona lub nieregularna.
Drzewo wiecznie zielone, jednopienne. Igły pozostają na drzewie 2–3 lata. Szyszki nasienne dojrzewają w ciągu 2 lat, uwalniają nasiona i opadają wkrótce potem lub pozostają na drzewie kilka lat.
Rośnie na wysokościach 0–1400 m n.p.m. Toleruje zróżnicowane nasłonecznienie i niedobory wody. Na słabych glebach karłowacieje. Na północy zasięgu często przybiera krzaczasty pokrój.
Drzewa tego gatunku mają silną zdolność przetrwania mimo znacznych uszkodzeń, zarówno na etapie siewki, jak i dorosłego drzewa. Siewki nadjedzone przez zwierzęta do wysokości 3–5 cm nad ziemią, odbijają się. Drzewa uszkodzone przez ogień podczas pożaru potrafią odnowić całe ulistnienie. Jeżeli uszkodzony zostanie szczytowy pęd do 0,6–0,9 m, może się wykształcić nowy. Jeżeli zniszczeniu ulegnie cały pień, nowe pędy często wyrastają u jego podstawy. Gruba kora chroni drzewo przed ogniem, chyba że jest bardzo silny.
Dawniej wykorzystywana jako budulec na podkłady kolejowe, stemple i statki, ze względu na dużą zawartość żywicy w drewnie. Obecnie gatunek nie ma większego znaczenia gospodarczego i hodowlanego.
Drzewo popularne do formowania bonsai.
Sosny smołowej nie da się pomylić z żadną inną. Na konarach i pniu rosną w pęczkach igły, co wygląda trochę tak jakby sosna porosła trawą. Sosna smołowa ma ogromne zdolności regeneracyjne: siewki potrafią odrosnąć po zgryzaniu przez zwierzynę; igliwie odrasta po pożarze; zaś ścięte drzewo wytwarza odrośla korzeniowe. Pod tym względem regeneracji ta sosna nie ustępuje wierzbom.
