Świerzbnica
Knautia arvensis (L.) J. M. Coult.
Świerzbnica polna to roślina wieloletnia pochodząca z Europy oraz części Azji (Zachodnia Syberia, Zakaukazie, Kazachstan). W Europie jest pospolita, w Polsce występuje na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Porasta obrzeża lasów, zarośla, suche łąki i wzgórza, przydroża, czasami występuje na polach uprawnych (chwast). Rośnie przeważnie na glebach luźnych i gliniastych. Jest rośliną wapieniolubną.
Roślina ta kwitnie od lipca do września.
Roślina ta uważana powszechnie za chwast, ma jednak ciekawe właściwości lecznicze.
Głównym surowcem świerzbnicy polnej jest jej korzeń oraz ziele. Zawierają cenne saponiny, kwas kawowy oraz garbniki. Posiada także alkaloidy, które mają właściwości przeciwbakteryjne oraz przeciwbólowe. Dawniej były wykorzystywane w medycynie ludowej.
Świerzbnica polna bardzo dobrze zapobiega toksycznym uszkodzeniom wątroby jak i obniżaniu poziomu cholesterolu.
Odwar ze świerzbnicy polnej używać można zewnętrznie, na wszelakie zapalenia skóry oraz wypryski, świerzb, owrzodzenia czy grzybicę. Świerzbnica polna skutecznie zapobiega dusznicy. Wewnętrznie świerzbnica polna jest zalecana podczas kaszlu, zapaleniu gardła, oskrzeli oraz zatok i zapaleniu opłucnej.
