Żabieniec babka wodna
Alisma plantago-aquatica L.
Żabieniec był ceniony w medycynie do II połowy XIX wieku, potem pozostał lekiem w ręku fitoterapeutów ludowych. Dr Fr. Oesterlen (1861 r.) zalecił Radix Alismatis oraz Herba seu Folium Plantaginis aquatici (kłącze z korzeniami, ziele lub sam liść babki wodnej) w leczeniu obrzęków, puchliny wodnej, padaczki i pląsawicy (Chorea; dyskinezy neurologiczne). Podobne zastosowanie w zakresie urologicznym opisał dr F. Bässler (1966 r.). Babka wodna to dobry środek moczopędny i przeciwobrzękowy. Dawka w dawnej medycynie 15-30 granów (ok. 1-1,8 g dziennie) sproszkowanego korzenia (poprawnie kłącza z korzeniami). Z ziela, lub lepiej samych liści przygotowywać napar, biorąc 1 łyżkę suszonego i rozdrobnionego surowca na 1 szklankę lub filiżankę wrzącej wody. Pić 2-3 razy dziennie po filiżance lub szklance takiego naparu.
Żabieniec, czyli babka wodna jest zasobna w alkaloidy, leukoantocyjany, garbniki (elagowe), flawonoidy (rutyna, kemferol, kwercetyna), triterpeny (alisol) i saponiny. Kłącza dodatkowo zasobne są w skrobię (do 45%), śluzy, cukry proste, trójterpeny i fitosterole. Nie zawiera irydoidów i związków cyjanogennych.
Babka wodna korzystnie działa w przypadku przerostu gruczołu krokowego, objawiającego się zaburzeniami oddawania moczu. Obniża ciśnienie tętnicze krwi (wpływ hipotensyjny). Za granicą s dostępne preparaty zawierające w składzie żabieniec, zalecane w leczeniu nadciśnienia i zaburzeń przemian tłuszczów oraz dla równoważenia gospodarki hormonalnej.
